کد مطلب:313818 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:187
اباالحسن موسی بن جعفر الکاظم
تیمنا و تبركا اجمالی از زندگانی امامین جوادن علیهماالسلام را در اینجا می آوریم حضرت در روز یكشنبه هفتم صفر، سال صد و بیست و هشت در «ابواء» دهكده ای میان مكه و مدینه از مادر خود «حمیده» كه یك دختر بربری بود، چشم به جهان گشود. گرچه این بانو، برده بود ولی در خانه ی امام ششم علیه السلام آن چنان پرورش یافت و آزاده شد كه از شخصیت های بزرگ زنان اسلام گردید. پس از مرگ امام ششم علیه السلام امام كاظم علیه السلام بنابر امر الهی و معرفی گذشتگان و وصیت پدر به اصحاب و یاران خود، به مقام «امامت» برگزیده شد.
امام علیه السلام عصر تاریكی را می گذرانید و همه جا را، تاریكی ظلم منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی، پر كرده بود. امام علیه السلام را بارها به زنجیر كشیدند، اهانت كردند و شكنجه دادند تا سرانجام پس از یك زندانی طولانی پرشكنجه در بغداد
[ صفحه 141]
سال صد و هشتاد و سه هجری، شهید گردید. بیست و پنجم رجب بود. امام علیه السلام در شهر كاظمیه عراق مدفون اند.
ابن صباغ دانشمند سنی، در فصول المهمه، پیرامون شخصیت امام می نویسد: «او امام هفتم بود. امامی بزرگ قدر، بی نظیر، در استدلال و منطق بی مانند، تا سپیده دم در حال عبادت، روزها روزه دار، از بسكه با گذشت بود به كاظم، توصیف گردید، مردم بین النهرین او را باب الحوائج می دانستند چون زندگی خود را برای رفع حوائج و نیازهای اجتماعی، وقف كرده بود.» [1] .
امام علیه السلام عصر تاریكی را می گذرانید و همه جا را، تاریكی ظلم منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی، پر كرده بود. امام علیه السلام را بارها به زنجیر كشیدند، اهانت كردند و شكنجه دادند تا سرانجام پس از یك زندانی طولانی پرشكنجه در بغداد
[ صفحه 141]
سال صد و هشتاد و سه هجری، شهید گردید. بیست و پنجم رجب بود. امام علیه السلام در شهر كاظمیه عراق مدفون اند.
ابن صباغ دانشمند سنی، در فصول المهمه، پیرامون شخصیت امام می نویسد: «او امام هفتم بود. امامی بزرگ قدر، بی نظیر، در استدلال و منطق بی مانند، تا سپیده دم در حال عبادت، روزها روزه دار، از بسكه با گذشت بود به كاظم، توصیف گردید، مردم بین النهرین او را باب الحوائج می دانستند چون زندگی خود را برای رفع حوائج و نیازهای اجتماعی، وقف كرده بود.» [1] .
[1] اصول عقايد اسلامي، دكتر سيد عبدالرضا حجازي (ره)، ص 549 به نقل از فصول المهمة، ص 231 و ارشاد مفيد، ص 279.